De Geschiedenis Van Kurk

De geschiedenis van kurk gaat terug tot 60 miljoen jaar geleden, maar kurk begon pas echt z’n invloed te hebben in de 17e eeuw, toen Dom Pierre Perignon ontdekte dat kurk een ideale oplossing is voor het afdichten van zijn wijnen. Dit was de reden voor de start van de kurkindustrialisatie en langzaam maar zeker won de kurk aan populariteit. Tegenwoordig wordt kurk in zoveel industrieën gebruikt dat men de tel kwijtraakt.

Waar Zijn De Kurkbomen Te Vinden?

De kurkbomen of “Querqus Suber” kurkeik groeien door Zuidwest-Europa en naar Noordwest-Afrika in Portugal, Spanje, Frankrijk, Italië, Algerije, Marokko en Tunesië. Van al deze landen heeft Portugal de grootste collectie kurkeiken. Bovendien is Portugal wereldleider in de kurkproductie. Deze streken voldoen namelijk aan de volgende criteria, die nodig zijn voor een goede kurkproductie:

  • Zandgronden met een laag stikstof- en fosforgehalte.
  • Neerslag tussen 400 en 800 mm per jaar.
  • De temperatuur die erg kan oplopen van 5 tot 40 graden Celcius.
  • Hoogte van 100 tot 300 meter.

De Oogsttijd

De eerste keer dat de kurkeik wordt geoogst, is wanneer hij 25 jaar oud is en de stamomtrek 70 cm bedraagt, gemeten op 1,3 meter van de grond. De follow-up strippen / oogsten van de kurk vindt elke 9 jaar plaats tussen mei en augustus maanden. De kurkeik kan gedurende zijn hele leven 15 tot 18 keer gestript worden met tussenpozen van 9 jaar.

Duurzaamheid

Omdat de kurk na verloop van tijd weer teruggroeit is de kurkeik is een hernieuwbare natuurlijke hulpbron van onschatbare waarde. Het is waarschijnlijk een van de meest buitengewone bomen die de wereld kent vanwege zijn aantal kwaliteiten. Kurkbomen voorkomen bodemaantasting en maken de grond productiever. Bovendien reguleert het de watercyclus, bestrijdt het woestijnvorming, en verbetert het de biodiversiteit.
De waarde van kurkeik samenvatten is eigenlijk bijna onmogelijk. Onze verantwoordelijkheid is ervoor te zorgen dat we de kurkeik goed blijven onderhouden, zodat we er nog lang de vruchten van kunnen blijven plukken. Dus laten we onze natuur beschermen en koesteren – uiteindelijk is het alles wat we hebben.